Przemoc w rodzinie to jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste członków rodziny, a także innych osób wspólnie zamieszkujących lub gospodarujących,  w szczególności narażające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą.

Najczęściej stosowanymi formami przemocy w rodzinie  jest  przemoc fizyczna, psychiczna, seksualna oraz ekonomiczna.  

Przemoc fizyczna  są to wszelkie działania polegające na użyciu siły. Jej celem jest wymuszenie na osobie takiego zachowania, jakie życzy sobie sprawca, ma także wywoływać lęk. Przejawami tej przemocy jest np. : popychanie, szczypanie, kopanie, duszenie, obezwładnianie, szarpanie, stwarzanie niebezpiecznych sytuacji, bicie ręką lub przedmiotami, poparzenie, topienie, użycie broni, nieudzielenie koniecznej pomocy, porzucenie w niebezpiecznej sytuacji.

 Przemoc psychiczna wykorzystuje mechanizmy psychologiczne, które powodują zachwianie pozytywnego obrazu samego siebie poprzez: wyśmiewanie, poniżanie, upokarzanie, zawstydzanie, narzucanie własnych poglądów, nieustanną krytykę, żądanie posłuszeństwa, wmawianie choroby psychicznej, brak zainteresowania, ograniczanie snu, utrudnianie kontaktów z innymi. Stosowanie przemocy psychicznej ma na celu pozbawienie zaufania i obniżanie  kompetencji w różnych obszarach życia.

Przemoc seksualna polega na zmuszaniu osoby do aktywności seksualnej wbrew    jej woli. W katalogu potencjalnych zachowań  dotyczących przemocy seksualnej można wyliczyć: sprowadzanie kobiety do roli obiektu  seksualnego, wymuszanie pożycia seksualnego i nieakceptowanych praktyk seksualnych, sadystyczne formy współżycia, poniżanie, obśmiewanie, krytykowanie zachowań seksualnych, zmuszanie do oglądania pornografii, zmuszanie do prostytucji.                               

Przemoc ekonomiczna ma na celu  uzależnienie ofiary od sprawcy przemocy. Przykładem tej formy przemocy są: ograniczenie dostępu ofiary do pieniędzy czy do informacji o stanie finansowym rodziny, wykradanie pieniędzy, uniemożliwiania podjęcia pracy, wyliczanie wydatków.       

 CECHY CHARAKTERYSTYCZNE PRZEMOCY 

• jest intencjonalna – jest zamierzonym działaniem człowieka i ma na celu kontrolowanie i podporządkowanie osoby,
• siły są nierówne – w relacji jedna ze stron ma przewagę nad drugą, ofiara jest słabsza,          a sprawca silniejszy,
• narusza prawa i dobra osobiste – sprawca wykorzystuje swoją przewagę i narusza podstawowe prawa ofiary (prawo do nietykalności fizycznej, godności, szacunku),
• powoduje cierpienie i ból – sprawca naraża zdrowie ofiary na poważne szkody, również zagrażające jej życiu, doświadczanie bólu i cierpienia sprawia, że ofiara ma mniejszą zdolność do samoobrony.

CYKL PRZEMOCY DOMOWEJ

Przemoc domowa rzadko jest czynem jednorazowym. Znacznie częściej jest procesem o długiej historii i  ma tendencję do powtarzania się według zauważalnej prawidłowości. Cykl przemocy składa się zwykle z trzech następujących po sobie faz:

• Faza narastającego napięcia – jest to początek cyklu, który charakteryzuje się wzrostem napięcia i natężeniem sytuacji konfliktowych. Na tym etapie dochodzi do różnych  incydentów tj. przejawy zazdrości, gniewu, kontrolowanie członków rodziny, używanie obraĽliwych słów, poniżanie bliskiej osoby. Sprawca jest stale poirytowany i prowokuje kłótnie. Osoba, wobec której kierowana jest złość stara się za wszelką cenę uspokoić sytuację  zaspakajając żądania partnera i robiąc wszystko by poprawić mu nastrój. Często sama obarcza się winą za jego zachowanie i dąży do zadośćuczynienia i uszczęśliwienia sprawcy. Przyczyny narastającego napięcia mogą tkwić poza rodziną, czasem są to błahostki, drobne nieporozumienia, które spiętrzają napięcie. Sytuacja staje się nie do zniesienia i pojawia się agresja.
• Faza ostrej przemocy – następuje wybuch gniewu i wyładowanie agresji. Czasami awanturę wywołuje sama ofiara  ponieważ nie może już wytrzymać narastającego napięcia     i chce żeby „już było po wszystkim”.

W innych wypadkach gwałtowny atak wywołuje sprawca stawiając swojej ofierze żądania, których nie jest ona w stanie spełnić, na co on odpowiada agresją.Poirytowany dotąd sprawca wpada w szał, traci całkowicie kontrolę nad swoim zachowaniem i może pobić, zranić, okaleczyć ofiarę, dokonać strasznych czynów nie licząc się ze skutkami swoich agresywnych działań. Ta faza trwa stosunkowo krótko, ale może się zakończyć dramatycznie: pobiciem uszkodzeniem ciała, a nawet śmiercią zaatakowanej osoby. W trakcie ataku ofiara robi wszystko, żeby ochronić siebie i uspokoić partnera. Zabiegi te jednak rzadko przynoszą pożądany skutek. Wraz z ustaniem aktu przemocy ofiara znajduje się w stanie szoku, nie chce uwierzyć w to co się stało. Pojawia się u niej przerażenie, bezradność, poczucie wstydu, ale także złość, która powoduje, że najczęściej w tej fazie trwania przemocy osoby, które jej doznały decydują się na wezwanie pomocy i złożenie skargi. Jeśli osoba zagrożona przemocą nie zgłosi się do właściwych instytucji po pomoc, jest to ostatni moment by przerwać cykl przemocy, nim rozpocznie się ona na nowo.

• Faza miodowego miesiąca – jest to faza skruchy ze strony sprawcy i okazywania miłości. Sprawca  usprawiedliwia swoje zachowanie, okazuje żal z powodu tego co się stało i zaklina się, że to już się więcej nie powtórzy. Na nowo zdobywa zaufanie osoby, którą skrzywdził, staje się miły, uczynny. Ofiara wierzy w zapewnienia partnera, w to, że się zmienił bo            z całych sił pragnie, żeby tak właśnie było i nawet jeśli jeszcze niedawno gotowa była uciec czy złożyć skargę teraz zostaje i wycofuje się z podejmowania działań przeciwko sprawcy. Na tym etapie istnieją szanse na to, że jeśli sprawca chcąc utrzymać związek podda się terapii, jego agresywne zachowania zostaną powstrzymane. Bez specjalistycznej pomocy, sprawca nie jest w stanie długo wytrzymać w spokoju. Ponownie wzrasta w nim napięcie i wszystko zaczyna się od nowa…

 NIC NIE USPRAWIEDLIWIA PRZEMOCY PRZEMOC W RODZINIE JEST PRZESTĘPSTWEM NIGDY NIE JEST ZA Pó¬NO, ABY POWIEDZIEĆ NIE!!!  

Najpopularniejsze mity i stereotypy dotyczące przemocy w rodzinie. Są  one często krzywdzące i dalece mijają się z prawdą. A Ty, jak myślisz??? Duże znaczenie w społecznym aspekcie zjawiska przemocy odgrywają  stereotypy, które są  w społeczeństwie bardzo zakorzenione, wyznaczają często powszechne rozumienie przyczyn występowania przemocy domowej oraz   postawy wobec tego zjawiska. Uważa się, że przemoc dotyczy rodzin wykluczonych społecznie, że jest to sprawa wyłącznie rodziny i nikt nie powinien się wtrącać, że to jednorazowy incydent, że sprawcy to osoby chore psychicznie, że ofiara nie robi nic, aby zmienić swoja sytuację i to znaczy, że bicie jej odpowiada. Oto przykładowe mity i stereotypy dotyczące przemocy w rodzinie:

• "Brudy pierze się we własnym domu i nikt nie ma prawa wtrącać się w życie rodzinne    innych",
• "Co za wstyd!!! Nikt by nie przypuszczał że tym domu dzieją się takie rzeczy. Co to za rodzina?!!!
• "Pewnie sobie na to zasłużyła. Gdyby nie prowokowała by jej nie bił!!!",
• "Chyba nie jest tak Ľle, inaczej dawno by odeszła",
• "Jaka przemoc, przecież nie ma siniaków",
• "Powinna zacisnąć zęby i poświęcić się dla dobra rodziny. Przecież dzieci muszą mieć ojca",
• "Jestem w tym wszystkim sama, nikt nie uwierzy, że w mojej rodzinie dochodzi do takich rzeczy",
• "To taki dobry człowiek. Zawsze pomocny, kulturalny, zadbany. On miałby znęcać się nad   rodziną?? Niemożliwe!!!"
• "Przemoc zdarza się jedynie w rodzinach z niskim wykształceniem i małymi dochodami",
• "Osoby stosujące przemoc cierpią na zaburzenia psychiczne".

To tylko niektóre z przekonań, które można usłyszeć na co dzień. Przekazywane są one często przez rodziny, w których wyrastamy, a w dorosłym życiu przez znajomych i otoczenie. Stereotypy te, związane są z naszą kulturą, z pokolenia na pokolenie proponują nam sposób zrozumienia różnych wydarzeń. Ich intencją jest ochrona rodziny, jednak w sytuacji przemocy domowej sprzyjają jej usprawiedliwieniu i powstrzymują od działań. Nakazują trzymania sprawy rodziny w tajemnicy, co utrudnia osobie pokrzywdzonej ujawnienia przemocy i uzyskanie pomocy.

Dopóki nie powiesz o tym, co się dzieje w domu, i nie pozwolisz, aby ktoś z zewnątrz "wtrącił się w życie rodzinne", odbierasz sobie szanse na zmianę swojego życia w przemocy!!!

NIE MA USPRAWIEDLIWIENIA DLA BICIA I PONIŻANIA DRUGIEGO CZŁOWIEKA!!! 

SprawdĽ czy w Twoim domu jest przemoc?

Odpowiedz szczerze na poniższe pytania.
Czy zdarza Ci się że ktoś bliski;
- obraża  i mówi, że sobie bez niego nie poradzisz;
- bije Ciebie i dzieci;
- wymusza Twoje posłuszeństwo;
- zmusza Cię do współżycia;
- zabrania Ci chodzenia do pracy lub szkoły;
- jest bardzo zazdrosny i podejrzliwy wobec Twoich znajomych i rodziny;
- nie daje Ci pieniędzy na prowadzenie domu, kontroluje wszystkie Twoje wydatki;
- zabiera Ci dokumenty i pieniądze;
- obraża Cię i poniża w obecności innych osób;
- grozi, że Cię zabije;
- celowo  niszczy Twoje rzeczy osobiste;
- grozi, że skrzywdzi Twoich najbliższych;
- zabrania Ci spotkań z rodziną i znajomymi;
- krytykuje i wyśmiewa Ciebie i dzieci;
- mówi, że jesteś chora psychicznie;
- szantażuje Cię, że popełni samobójstwo;
- specjalnie okalecza się w Twojej obecności.

Jeśli to Ty doznajesz tego typu zachowań - nie powinnaś/nie powinieneś się na to godzić, masz prawo szukać pomocy !

Poniżanie i obelgi bolą tak samo jak bicie. Nie trzeba mieć siniaków i złamanych kości, aby być ofiarą przemocy domowej!!!